Χρειάζεται βοήθεια για να είσαι γονιός; | Συνέντευξη της Επίκουρης Καθηγήτριας κ. Αν. Παπακωνσταντίνου στην Καθημερινή

Η κ. Αντιγόνη Άλμπα Παπακωνσταντίνου, Επίκουρη Καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ όπου διδάσκει Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης, παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα Η Καθημερινή και την κ. Τάνια Γεωργιοπούλου αναφορικά με την ανασφάλεια των σημερινών γονέων ως προς την διαχείριση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους στο πλαίσιο του άρθρου “Και στο τατουάζ, τι λέμε;”. Διαπιστώνεται και εξηγείται το γιατί οι γονείς αναζητούν διακαώς υποστήριξη, πλαισίωση και βοήθεια στο μεγάλωμα των παιδιών τους και αναδεικνύεται η ανάγκη να αποδέχονται οι γονείς το γεγονός ότι δεν είναι και δεν μπορούν να καταστούν τέλειοι σε ένα εγχείρημα για το οποίο κανείς ποτέ δεν προετοιμάστηκε, αυτό της γονικότητας.

Μεταξύ άλλων στο άρθρο αναφέρονται τα εξής:

Τι έχει συμβεί ξαφνικά και χρειαζόμαστε τόση βοήθεια για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας; Δεν χρειάζεται μόνο αγάπη, όπως λέγανε οι παλιοί; Η κ. Αντιγόνη Άλμπα Παπακωνσταντίνου, Επίκουρη Καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης όπου διδάσκει Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης, κάνει συχνά ένα παιχνίδι με τους φοιτητές της. Τους ζητάει να ρωτήσουν τους πατεράδες τους αν όταν γεννήθηκαν είχαν συνειδητά αποφασίσει να κάνουν παιδιά.

«Τους ζητάω να ρωτήσουν τους πατεράδες τους, γιατί είναι πιο εύκολο για τον πατέρα να απαντήσει “όχι” από ό,τι η μητέρα. Η μητρότητα είναι επιβαρυμένη με μεγάλες κοινωνικές προσδοκίες και δύσκολα μια γυναίκα θα παραδεχόταν κάτι τέτοιο», εξηγεί. Στην πραγματικότητα κανένας δεν είναι απολύτως σίγουρος ότι θέλει να κάνει παιδιά, γιατί δεν γνωρίζει τι σημαίνει για τη ζωή του το να έχεις παιδιά.

«Η αγάπη είναι το βασικό σημείο από το οποίο πρέπει να ξεκινάμε. Όμως την αγάπη του γονέα τη βλέπουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ενώ όλες οι σχέσεις είναι εξαιρετικά πολύπλοκες. Επίσης σαφώς υπάρχουν γονείς που δεν αγαπάνε τα παιδιά τους. Ναι, δεν ξέρουμε πώς να είμαστε γονείς, ποτέ δεν ξέραμε και πιθανότατα ποτέ δεν θα μάθουμε. Σήμερα παραδεχόμαστε κάποια πράγματα με βάση τα επιστημονικά δεδομένα, όπως για παράδειγμα ότι το ξύλο δεν πρέπει να έχει θέση στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Όμως από την άλλη έχουμε χάσει τελείως την εμπιστοσύνη μας στο γονικό ένστικτο. Έρχεται το νεογέννητο μέσα και η μητέρα αντί να το πάρει αμέσως αγκαλιά ρωτάει με αβεβαιότητα: Να το πιάσω; Από την πρώτη στιγμή δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Ψάχνουμε στο Ιντερνετ τι λένε οι άλλοι, ρωτάμε τη μαμά μας, την πεθερά μας ή αναζητούμε κάποιον ειδικό. Σαν να μην έχω καμία ικανότητα, παραιτούμαι από τις εμπειρίες, τα συναισθήματα, τις αποφάσεις μου. Προσπαθούμε να αποφύγουμε τα λάθη με κάθε τρόπο, θέλουμε να είμαστε τέλειοι, στο μεγαλύτερο πρότζεκτ της ζωής μας τα λάθη δεν είναι αποδεκτά».

Δεν χρειαζόμαστε την επιστήμη στο μεγάλωμα των παιδιών μας;

«Φυσικά, και είναι καλό να παίρνουμε βοήθεια. Να ακούμε συμβουλές, αλλά να τις φιλτράρουμε με βάση τα δικά μας βιώματα. Οι γονείς σήμερα είναι ανασφαλείς, φοβούνται. Ο στόχος είναι να ενδυναμώσουμε τους γονείς και να αντέχουμε να είμαστε ειλικρινείς. Γιατί τέλεια οικογένεια δεν υπάρχει».

Ολόκληρo το άρθρο: https://www.kathimerini.gr/society/562785862/kai-sto-tatoyaz-ti-leme/