Στο άρθρο αυτό με τον τίτλο «Plants, Pictures, and People» (Φυτά, Εικόνες και Άνθρωποι) γίνεται κριτική βιβλιοπαρουσίαση, του βιβλίου με τον τίτλο Botanical Icons: Critical Practices of Illustration in the Premodern Mediterranean (Βοτανικές Εικόνες: Κριτική Πρακτικών Εικονογράφησης στην προ-νεωτερική Μεσόγειο) και συγγραφέα τον Andrew Griebeler που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις University of Chicago Press, το 2024 (ISBN: 9780226826790).
Αυτό το εξαιρετικά εικονογραφημένο βιβλίο των συνολικά 344 σελίδων περιέχει 8 κεφάλαια, τα οποία αναφέρονται παρακάτω με τους τίτλους τους, ήτοι: 1ο «Άρχοντες και ριζοτόμοι», 2ο «Η βιβλιοθήκη του Μιθριδάτη», 3ο «Ζωγραφίζοντας, βλέποντας και γνωρίζοντας», 4ο «Εικονογραφώντας το έργο του Διοσκουρίδη», 5ο «Μεσαιωνικά βότανα», 6ο «Χειρόγραφα και αντίγραφα», 7ο «Eξ’ αρχής» και 8ο «Ηχώ και αντήχηση».
Στο βιβλίο Botanical Icons τοποθετούνται χωροχρονικά διάφορες και διαφορετικές βοτανικές απεικονίσεις προερχόμενες από την περιοχή της Μεσογείου σε επιστημονικό και πολιτισμικό πλαίσιο.
Άρα αποδεικνύεται πως η προσλαμβανόμενη (από το αναγνωστικό κοινό) τέχνη της βοτανικής εικονογράφησης που αναπτύχθηκε στην περιοχή της Μεσογείου ήταν και είναι σημαντική τόσο για την επιστημονική γνώση όσο και για την απόλαυση, αλλά απαιτείται σχολαστική έρευνα και ιστορική προσέγγιση.
Στο βιβλίο δίνεται έμφαση στους δεσμούς μεταξύ της εξέλιξης των βοτανικών εικόνων και των πολιτισμών που αναπτύχθηκαν γύρω από τη Μεσόγειο θάλασσα.
Επίσης, παρουσιάζονται οι αλλαγές που συντελέστηκαν στη βοτανική εικονογράφηση, με επιλογή εξαιρετικών έργων που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια μίας χιλιετίας.
Η εικονογράφηση, άλλωστε, ήταν και είναι ένας σημαντικός τρόπος (μαζί με τα ονόματα και τις περιγραφές των φυτών) για να μεταφερθεί η γνώση των ανθρώπων για τα φυτά, διαχρονικά. Ο συγγραφέας αναλύει αφενός τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ κειμένων και εικονογραφήσεων χρησιμοποιώντας επιλεγμένα χειρόγραφα και αφετέρου τα πλεονεκτήματα της μελέτης της «οπτικής γνώσης» των φυτών μέσω μιας διεπιστημονικής προσέγγισης.
Οι Βοτανικές Εικόνες έχουν να πουν τις δικές τους ιστορίες, μέσα από μια βοτανική παράδοση που διατηρήθηκε στην περιοχή της Μεσογείου και μεταδόθηκε με χειρόγραφα και πρακτικές. Βέβαια πολλά βασίστηκαν στο ελληνικό κείμενο του Διοσκουρίδη που μεταφράστηκε σε διάφορες γλώσσες και έτσι έγινε ευρύτερα γνωστό και διαθέσιμο. Η σημασία και ο ρόλος των μεταφράσεων αναλύονται σε συνδυασμό με πολιτισμικές εκφάνσεις και την ιστορία της Βοτανικής.
Στο πλαίσιο αυτό τα αρχικά ονόματα των φυτών αποτελούσαν ενίοτε ενδείξεις πιο κρυψίνοων (ετυμολογικά) πληροφοριών σχετιζόμενων με τοποθεσίες, βιοτόπους, ενδιαιτήματα, ιδιότητες και φυτικά χαρακτηριστικά. Τα φυτά που αναφέρονται σε χειρόγραφα ήταν κυρίως γραμμένα με μονολεκτικά αρχαία ελληνικά ονόματα, ωστόσο η αντιστοίχιση αυτών των ονομάτων με τα επιστημονικώς αποδεκτά ονόματα κατά τον 21ο αιώνα ή τα κοινά ονόματα είναι μια άλλη απαιτητική ερευνητική εργασία.