Μνήμη Καθηγητή Γ. Ανδρουλάκη

Του Επίτιμου Καθηγητή και π. Πρύτανη Χ. Κίττα

Για δύο περίπου ώρες παλεύω με τα συναισθήματα, που με βαραίνουν σαν τις πέτρες και με τραβούν στον βυθό της οδύνης, στον οποίο κυριαρχεί η σκοτεινή άβυσσος, εκεί που με σπρώχνει η απώλεια ενός υπερήφανου αετάνθρωπου του Καθηγητή Χειρουργικής Γιώργου Ανδρουλάκη, του συνοδοιπόρου μου στους αγώνες για μια Ιπποκρατική Ιατρική, για ταυτόχρονη μεταλαμπάδευση ιατρικής γνώσης και ανθρωπισμού στους χιλιάδες φοιτητές μας και στις δεκάδες ίσως και εκατοντάδες νέους γιατρούς.
Μιλούσα στο τηλέφωνο με το άλλο του μισό, την αγαπημένη του Γιούλια, όπως κάναμε σχεδόν κάθε βράδυ τις τελευταίες δεκαπέντε και πάνω ημέρες της βασανιστικής του νοσηλείας στην χειρουργική Κλινική και την ΜΕΘ του Αρεταιείου, του Νοσοκομείου στο οποίο έσωσε τη ζωή και χάρισε την υγεία σε τόσους ανθρώπους, για είκοσι περίπου χρόνια!
Δεν ξέρω άν της πρόσφερα κάποια βοήθεια στον γολγοθά που ανέβαινε, αλλά οι κουβέντες μας ανακαλούσαν στην μνήμη μου, όλες του τις αρετές , την λεβεντιά του, την ντομπροσύνη του, την ακαδημαϊκή και όχι μόνο αξιοπρέπειά του, το πάθος του για την χειρουργική και την οργάνωση της αντιμετώπισης των επειγόντων περιστατικών, αλλά και την λατρεία του για την θάλασσα , το ιστοπλοικό του, τον αγέρα και τα κύματα ,όπου αισθανόταν ελεύθερος από τις μικρότητες της καθημερινής και ακαδημαικής του ζωής (η τελευταία τού χάρισε και πολλές πίκρες πριν την τελική καταξίωσή του)!
Καποια στιγμή η Γιούλια η γυναίκα της ζωής του, που ξεπέρασε ακόμη και τον παθολογικό τρόμο της για την θάλασσα για να είναι κοντά του, έκλεισε το τηλέφωνο ζητώντας μου συγγνώμη (άκουσον, άκουσον), γιατί ίσως με φόρτωνε με περίσσιες έννοιες με τις νέες δυσάρεστες εξελίξεις της υγείας του Γιώργη!
Δεν πέρασε ένα τέταρτο, όταν το σήμα του τηλεφώνου και η αναγραφή και πάλι του αριθμού της Γιούλιας στην οθόνη με συντάραξαν. Κατάλαβα αμέσως ότι ήλθε το τέλος και οι λυγμοί της και ο ψίθυρός της «έφυγε ο Γιώργος, έφυγε η αγάπη μου» άνοιξαν τους κρουνούς των δικών μου ματιών.

Αντίο ρε Γιώργη, αντίο αετέ της Κρήτης,
καμάρι της Ιατρικής μας Σχολής,
πιστέ ακόλουθε του όρκου του Ιπποκράτη, υπηρέτη των ασθενών,
ΔΑΣΚΑΛΕ χιλιάδων φοιτητών, δεν θα φύγεις από το είναι μας, όσο αυτό υπάρχει!
Και τι σύμπτωση, θα συναντήσεις εκεί πάνω δύο νέα παιδιά, όχι γιατρούς, αλλά και αυτούς υπερασπιστές ιερών ιδεωδών, τους πιλότους Ευστάθιο Τσιτλακίδη και Μάριο- Μιχαήλ Τουρούτσικα.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!!!!!!!!!!!!!!