Εδώ και λίγα χρόνια, έχει καθιερωθεί η ενάτη Φεβρουαρίου, ημέρα θανάτου του ποιητή του εθνικού μας ύμνου Διονύσιου Σολωμού, να εορτάζεται ως παγκόσμια ημέρα της ελληνικής γλώσσας. O εορτασμός αυτός αποτελεί μια έμπρακτη αναγνώριση του σημαντικού διαχρονικού ρόλου της Ελληνικής ως φορέα πολιτισμικών αξιών οι οποίες συνέβαλαν αποφασιστικά στη δημιουργία του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού.
Ακολουθεί σχετικό άρθρο του Καθηγητή Αμφιλόχιου Παπαθωμά, Προέδρου του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Θάνος Δημόπουλος
Πρύτανης ΕΚΠΑ
Η παγκόσμια ημέρα ελληνικής γλώσσας
Η Ελληνική ανήκει στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών και ομιλείται αδιαλείπτως στην ανατολική Μεσόγειο τουλάχιστον κατά τους τελευταίους τριάντα πέντε αιώνες, από την εποχή των μυκηναϊκών πινακίδων της γραμμικής γραφής Β´ και των ομηρικών ηρώων έως σήμερα, την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των greeklish και της ποσοτικής έκρηξης στην παραγωγή και διακίνηση έντυπου, ηλεκτρονικού και προφορικού λόγου. Στο μακρύ ταξίδι της, η Ελληνική κατόρθωσε να επιβιώσει παρά τις πολλές εθνικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές περιπέτειες που ταλάνισαν τους χρήστες της. Ως όργανο επικοινωνίας και λογοτεχνικής έκφρασης καλλιεργήθηκε εντατικά, προσέλαβε πολλές μορφές, εξέφρασε ποικίλες ιδεολογίες, βιοθεωρίες και φιλοσοφικά συστήματα. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα να συσσωρευθεί στο πέρασμα του χρόνου ένας απαράμιλλος λεξιλογικός πλούτος, που διευκολύνει τον σημερινό χρήστη στην απόδοση απαιτητικών νοημάτων με σαφήνεια και ακρίβεια.
Ήδη στους αρχαίους χρόνους, η Ελληνική αποτελούσε το όργανο έκφρασης σπουδαίων λογοτεχνών, φιλοσόφων και επιστημόνων. Ο Όμηρος, η Σαπφώ, ο Αισχύλος, ο Ηρόδοτος, ο Σοφοκλής, ο Θουκυδίδης, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης, ο Ιπποκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης είναι μερικοί μόνο από τους αρχαίους Έλληνες διανοητές που καλλιέργησαν την αρχαιότερη μορφή της γλώσσας μας και με αυτήν ως όχημα κληροδότησαν στους μεταγενέστερους την πνευματική παρακαταθήκη τους. Στη μετακλασική περίοδο, η Ελληνική διαδόθηκε μετά τις κατακτήσεις του Μακεδόνα στρατηλάτη Αλέξανδρου έως τα ανατολικά πέρατα της τότε οικουμένης. Κατά την αναμέτρησή της με τον Ρωμαίο κατακτητή, η ελληνική γλώσσα βγήκε και πάλι αλώβητη, καθώς οι Ρωμαίοι επηρεάστηκαν βαθύτατα από την ελληνική γραμματεία και ενέταξαν πολλές ελληνικές λέξεις στη γλώσσα τους. Η εκμάθηση των Ελληνικών έλαβε μεγάλη έκταση την περίοδο αυτή, ενώ η Ελληνική καθιερώθηκε ως η επίσημη γλώσσα της κρατικής διοίκησης για το σύνολο του ανατολικού τμήματος του κράτους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τούτο επέτρεψε στην Ελληνική να παραμείνει κατά την αυτοκρατορική περίοδο, κατά την ύστερη αρχαιότητα και αργότερα κατά τους μέσους χρόνους η επίσημη γλώσσα της ανατολικής ρωμαϊκής και μετέπειτα της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Εν ολίγοις, η Ελληνική διατηρήθηκε ως η βασική διεθνής γλώσσα για την ανατολική Μεσόγειο από τις κατακτήσεις του Αλέξανδρου τον όψιμο τέταρτο αιώνα π.Χ. έως την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και υπήρξε μητρική γλώσσα και όργανο επικοινωνίας και λογοτεχνικής έκφρασης του μεγαλύτερου τμήματος των πληθυσμών της ευρύτερης περιοχής. Η οικουμενικότητα της Ελληνικής αντανακλάται, μεταξύ άλλων, στο ότι έγινε η γλώσσα της Καινής Διαθήκης, ενώ σε αυτήν μεταφράστηκε ήδη κατά την πρώιμη Αλεξανδρινή περίοδο η Παλαιά Διαθήκη. Μέσω της Ελληνικής ο κλασικός πολιτισμός και οι διαχρονικές αξίες του μεταλαμπαδεύτηκαν στο Βυζάντιο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι βυζαντινοί λόγιοι έγιναν συνεχιστές του έργου των μεγάλων διανοητών της αρχαιότητας. Αλλά και μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, η ελληνική γλώσσα και σκέψη μεταφέρονται μαζί με τους Έλληνες λογίους στη Δύση συντελώντας στην Αναγέννηση του πνεύματος και του πολιτισμού στη δυτική Ευρώπη. Με αυτόν τον τρόπο η Ελληνική και μαζί της ο ελληνικός πολιτισμός καθίστανται και πάλι πανανθρώπινο κτήμα.
Από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, η Ελληνική έχει δεχτεί επιδράσεις από άλλα γλωσσικά συστήματα, πράγμα που συμβαίνει σε όλες τις φυσικές γλώσσες. Τούτο δεν είναι κάτι που πρέπει να μας τρομάζει· το αντίθετο, μάλιστα, αφού η αλληλεπίδραση των γλωσσών δημιουργεί κατά κανόνα μια εξαιρετικά γόνιμη δυναμική μετεξέλιξής τους. Η Ελληνική εξελίχθηκε από τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. έως σήμερα ενίοτε με εντάσεις, αλλά, συνάμα, και με μια θαυμαστή αρμονία, και προσαρμόστηκε στις εκάστοτε ιστορικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προκλήσεις, διατηρώντας πάντοτε τον δυναμισμό της. Επηρέασε και η ίδια σημαντικά άλλες γλώσσες, κυρίως αυτές του δυτικού κόσμου, αλλά όχι μόνο, σε όλους τους τομείς της ζωής, της σκέψης, της επιστήμης και της τέχνης.
Οι σύγχρονοι Έλληνες πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, γιατί έχουμε ως μητρική μια γλώσσα που υπήρξε οικουμενική. Η γλώσσα αυτή αποτελεί στη θαυμαστή διαχρονικότητά της ένα πολύτιμο στοιχείο της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας του λαού μας. Τούτο κατόρθωσε να συμπυκνώσει σε δύσκολους χρόνους (1941) και σε λίγες αράδες ο Γιώργος Σεφέρης: «Η ελληνική γλώσσα, ο άνθρωπος, η θάλασσα… Για κοιτάξετε πόσο θαυμάσιο πράγμα είναι να λογαριάζει κανείς πως, από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα. Κι αυτό δε σταμάτησε ποτέ, είτε σκεφτούμε την Κλυταιμνήστρα που μιλά στον Αγαμέμνονα, είτε την Καινή Διαθήκη, είτε τους ύμνους τού Ρωμανού και τον Διγενή Ακρίτα, είτε το Κρητικό Θέατρο και τον Ερωτόκριτο, είτε το δημοτικό τραγούδι. Και όλοι αυτοί, οι μεγάλοι και οι μικροί, που σκέφτηκαν, μίλησαν, μέτρησαν ελληνικά, δεν πρέπει να νομίσετε πως είναι σαν ένας δρόμος, μια σειρά ιστορική, που χάνεται στη νύχτα των περασμένων και βρίσκεται έξω από σας. Πρέπει να σκεφτείτε πως όλα αυτά βρίσκονται μέσα σας, τώρα, βρίσκονται μέσα σας όλα μαζί, πως είναι το μεδούλι των κοκάλων σας, και πως θα τα βρείτε αν σκάψετε αρκετά βαθιά τον εαυτό σας […] η σύγχρονή μας λογοτεχνία είναι απαραίτητη για να καταλάβουμε, όχι μόνο την αρχαία λογοτεχνία, αλλά και όλη την ελληνική παράδοση» (Δοκιμές Α, 177-8).
Καθηγητής Αμφιλόχιος Παπαθωμάς
Πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας
Φιλοσοφική Σχολή
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
International Greek Language Day
Greek belongs to the Indo-European family of languages and has been spoken uninterruptedly in the eastern Mediterranean for at least thirty-five centuries, from the age of linear-B tablets and Homeric heroes to our times, the times of social media, greeklish and of an unprecedented expansion in the production and diffusion of the printed word, of online and oral discourse. In the course of its long journey, Greek has managed to survive despite the numerous national, political, social and financial challenges its speakers had to face. As a means of communication and literary expression, it has been systematically cultivated, it has taken many forms, expressed various ideas, mentalities and philosophical systems. As a result, it has accumulated an unrivalled richness of vocabulary which enables the speakers of the present day to express demanding ideas with clarity and precision.
Greek has been since antiquity the means of expression of significant authors, philosophers and scientists. Homer, Sappho, Aeschylus, Herodotus, Sophocles, Thucydides, Euripides, Aristophanes, Hippocrates, Plato, Aristotle are among the many ancient Greek thinkers who cultivated the oldest form of our language and have passed on their intellectual heritage through it to the next generations. In the postclassic period, thanks to the conquests of Alexander the Great, Greek spread to the edges of the then known world. Challenged by the Roman conqueror, it emerged victorious: the Romans were deeply influenced by Greek culture and adopted many Greek words in their language. Greek was widely taught at that time and became the official administrative language of the eastern part of the Roman empire and, later, of the Byzantine empire. In short, Greek remained the main international language from the age of Alexander the Great to the fall of Constantinople in 1453 and was the mother tongue and the means of communication of most of the peoples of the eastern Mediterranean. The universality of Greek is reflected in the fact that it was the language in which the New Testament was written and into which the Old Testament was translated in the early Hellenistic period. Through Greek, classical culture and its eternal values were transmitted to the Byzantine empire. The Church Fathers and the byzantine scholars continued the work of the great thinkers of antiquity. Even after the fall of Constantinople, Greek language and thought were transferred along with Greek-speaking scholars to the West, and contributed to the intellectual and cultural Renaissance of Western Europe. In this way, Greek and, along with it, Greek culture have become the heritage of humanity in general.
From antiquity to the present day, Greek has been influenced from other linguistic systems, something which happens to all languages. This must not surprise us, for interaction between languages usually creates a highly productive dynamics in their development. The evolution of Greek from the second millennium BC to the present day has known tensions but also an admirable harmony and the Greek language has adapted to a series of historical, social and cultural challenges, particularly but not exclusively those mounted by the Western world, in all domains of life, thought, science and art.
Modern Greeks must feel lucky to be speaking a language that was once universal. This language, in its continuity across time, is a priceless element of our national and cultural identity. George Seferis has managed to express this in a few lines, written at difficult times (1941): ‘The Greek language, man, the sea… How marvellous it is to think that, from Homer’s time to the present, we are speaking, breathing and singing in the same language. And this has never stopped, whether it is Clytaemnestra talking to Agamemnon, or the New Testament or Romanus’s hymns and Digenis Akritas, or Cretan drama and Erotokritos, or folksongs. And all those, great or not, who have thought, spoken, counted in Greek, you must not think that they are like a path, a historical line, obscured in the night of the past and that they are outside of you. You must understand that all of these are inside of you, and that you will find them if you dig deep in yourself […]. Our modern literature is necessary to understand not only ancient literature but Greek tradition in its entirety’ (Dokimes, I, 177-8).
Professor Amphilochios Papathomas
Head of the Department of Greek Philology
School of Philosophy
The National and Kapodistrian University of Athens
Η συνεδρία έληξε για λόγους ασφάλειας.