Το ταξίδι μου στο CIVIS: Μια ιστορία εξέλιξης, προκλήσεων και συλλογικού οράματος

γράφει η Κατερίνα Σχοινά, Υποψήφια Διδάκτωρ Λαογραφίας, Τμήμα Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (Υπότροφος ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ)
Απερχόμενη Πρόεδρος του CIVIS Student Council

Αθήνα, Σεπτέμβριος 2025,

 

Όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα μέσα στην κοινότητα του CIVIS, δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο βαθιά θα με άλλαζε. Αυτό που ξεκίνησε ως μια πρόσκληση συμμετοχής σε μια Ευρωπαϊκή Πανεπιστημιακή Συμμαχία, σύντομα μετατράπηκε σε ένα ταξίδι που έφερε μαζί του την αίσθηση του «ανήκειν», ευθύνη και μεταμόρφωση. Σαν μια μεγάλη ακαδημαϊκή οικογένεια. Το CIVIS δεν ήταν ποτέ απλώς ένα ακόμα πρόγραμμα ή δίκτυο. Ήταν ένας χώρος όπου οι φωνές μετρούσαν, όπου οι ιδέες ταξίδευαν πέρα από σύνορα και όπου φοιτητές σαν κι εμένα είχαν την εμπιστοσύνη να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με πανεπιστημιακούς ηγέτες και υπεύθυνους χάραξης πολιτικής. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι αυτό θα γινόταν ένα από τα πιο καθοριστικά ταξίδια της ακαδημαϊκής και προσωπικής μου ζωής, ένα ταξίδι που αναδιαμόρφωσε την κατανόησή μου για την κοινότητα, την ηγεσία και το τι σημαίνει πραγματικά να είσαι Ευρωπαίος φοιτητής-πολίτης. Τα πρώτα μου βήματα ήταν διστακτικά, αλλά σύντομα άρχισα να «τρέχω», όχι μόνη, αλλά δίπλα σε φοιτητές από κάθε γωνιά της Ευρώπης.

 

 

Ρόλοι και ευθύνες: Βρίσκοντας τη φωνή μου

Το ταξίδι μου ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2022, όταν εντάχθηκα στο CIVIS Student Council ως Εκπρόσωπος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά παράλληλα και ως Student Ambassador του CIVIS. Εκείνη τη στιγμή δεν είχα έναν ξεκάθαρο «χάρτη» για το τι με περίμενε. Αυτό που ανακάλυψα, όμως, ήταν μια Συμμαχία που πίστευε βαθιά στη δύναμη της φοιτητικής φωνής.

Από εκεί και πέρα οι ρόλοι μου αναπτύχθηκαν: Γραμματέας του Student Council και, τελικά, Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής. Αυτοί οι τίτλοι, ωστόσο, δεν ήταν σημάδια ιεραρχίας, αλλά ευθύνης. Κάθε θέση μού δίδαξε κάτι νέο για τον διάλογο, τον συμβιβασμό και την εκπροσώπηση. Είτε συντόνιζα δράσεις με συμφοιτητές μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε συμμετείχα ενεργά στο Student Council, είτε υποστήριζα student-led projects και άλλες πρωτοβουλίες, ένιωθα ότι η φωνή μου δεν ήταν ποτέ μόνο δική μου. Κουβαλούσε τις ελπίδες, τις ανησυχίες και τις φιλοδοξίες χιλιάδων φοιτητών σε ολόκληρη τη Συμμαχία.

Στην αρχή, αυτό το βάρος μού φαινόταν ασήκωτο. Αναρωτιόμουν: Μπορώ πραγματικά να κάνω τη διαφορά; Ήταν οι δεξιότητές μου αρκετές για κάτι τέτοιο; Κι όμως, με κάθε συνεδρίαση, κάθε παρουσίαση, κάθε συζήτηση, έμαθα πως η ηγεσία στο CIVIS δεν αφορά ποτέ το ίδιο άτομο. Είναι πάντα ζήτημα συλλογικό.

 

Έργα και επιτεύγματα: Καθοριστικές εμπειρίες της πορείας μου

Ανάμεσα στα πολλά κεφάλαια αυτού του ταξιδιού, ορισμένα έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Θυμάμαι να στέκομαι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο για την European Student Assembly 2025 (ESA25). Από περισσότερες από 2.300 αιτήσεις από όλη την Ευρώπη, μόλις 16 φοιτητές επιλέχθηκαν να αναλάβουν τον ρόλο του συντονιστή πάνελ, και είχα την τιμή να είμαι μία από αυτούς, συντονίζοντας το Panel 2 “Greener Tomorrow”. Εκεί, το παρελθόν και το μέλλον έμοιαζαν να συναντιούνται. Μαζί με τους συναδέλφους μου, καθοδήγησα συζητήσεις, συντάξαμε και αντιπαρατεθήκαμε σε πολιτικές προτάσεις για το κλίμα και τις περιβαλλοντικές πολιτικές στην ανώτατη εκπαίδευση. Δεν ήταν απλώς ένα συνέδριο. Ήταν η Δημοκρατία σε δράση, η απόδειξη ότι οι φοιτητικές φωνές μπορούν να διαμορφώσουν το μέλλον της Ευρώπης.

 

 

 

Θυμάμαι, επίσης, την ενέργεια των CIVIS Days. Στο Tύμπιγκνεν (2023) στάθηκα για πρώτη φορά μπροστά σε ένα διεθνές ακροατήριο στο πλαίσιο του CIVIS. Εκείνη η στιγμή αποτέλεσε σημείο καμπής για μένα: τη μετάβαση από το να ακούω και να παρατηρώ, στο να συμβάλλω ενεργά και να αναλαμβάνω την ευθύνη της πραγματικής δράσης.

 

 

 

Στο Σάλτσμπουργκ (2024), κατά τη διάρκεια των CIVIS Days, οι ευθύνες μου μεγάλωσαν. Εκπροσώπησα το ΕΚΠΑ ως Πρόεδρος πλέον του Student Council, συμμετέχοντας σε συζητήσεις για τις φοιτητικές πρωτοβουλίες και τη διακυβέρνηση. Έλαβα, επίσης, μέρος στη διαμόρφωση πλαισίων που αργότερα θα έδιναν μορφή σε μελλοντικά student-led projects. Το Σάλτσμπουργκ δεν ήταν μόνο η ευκαιρία να εκφραστώ, αλλά και να μάθω πώς να μετατρέπω τις ιδέες σε δομημένη δράση.

 

 

Όταν έφτασα στη Ρώμη (2025), βρέθηκα να συμπροεδρεύω στο πάνελ “Empowering Student Leadership: Insights from the CIVIS Student Council”. Δεν ήταν απλώς μια παρουσίαση, αλλά μια ουσιαστική προβολή για το πόσο μακριά είχαμε φτάσει ως φοιτητές μέσα στη Συμμαχία. Ένιωθα ταπεινότητα, αλλά και υπερηφάνεια: δεν παρουσιάζαμε αφηρημένες θεωρίες, αλλά ζωντανές πρακτικές συνεργασίας, δημιουργικότητας και κοινωνικής συμμετοχής.

 

 

Η ιστορία των student-led projects, όμως, συνδέεται άμεσα με τη Γλασκώβη (24-28 Μαρτίου 2024). Εκεί, κατά τη διάρκεια του event “Designing a Framework for CIVIS Student-Led Projects”, συμμετείχα ως Γραμματέας του Student Council σε ένα εντατικό workshop που έθεσε τα θεμέλια για αυτό που αργότερα έγινε μια πιο ισχυρή δομή για student-led projects σε όλη τη Συμμαχία. Εκεί παρουσίασα το session “Designing Student-Led Initiatives: A Student Conference for CIVIS Values”, όπου μοιραστήκαμε ιδέες για το πώς οι φοιτητές μπορούν να περάσουν από τον ρόλο του απλού συμμετέχοντα σε projects που σχεδιάζονται γι’ αυτούς, στον ρόλο του πραγματικού δημιουργού τέτοιου είδους πρωτοβουλιών. Για τέσσερις μέρες συζητήσαμε, σχεδιάσαμε και οραματιστήκαμε πώς μπορεί να στηριχθεί η κουλτούρα των student-led projects μέσα στο CIVIS, μια διαδικασία που αργότερα απέδωσε καρπούς στη Ρώμη με το πρώτο επίσημο student-led project του Student Council.

 

 

Αυτές οι συζητήσεις συνεχίστηκαν πολύ μετά τη Γλασκώβη. Στο Annual Student Council Meeting στη Λωζάνη (29-30 Απριλίου 2024), επανήλθαμε στις ιδέες που είχαμε αρχικά διαμορφώσει στη Γλασκώβη και μέσα από ειδικά workshops, αρχίσαμε να τους δίνουμε μια πιο συγκεκριμένη μορφή ως πλαίσιο για τα student-led projects. Από εκεί και πέρα ακολούθησαν αμέτρητες διαδικτυακές συναντήσεις και virtual info-sessions. Σε αυτούς τους χώρους ένιωσα ότι σταδιακά μου δινόταν όλο και περισσότερη εμπιστοσύνη ως φωνή μέσα στην αίθουσα, συμβάλλοντας όχι μόνο στη διαμόρφωση των τεχνικών κατευθύνσεων, αλλά και στο ίδιο το πνεύμα της φοιτητικής δράσης στο πλαίσιο του CIVIS.

 

Από αυτή τη μακρά διαδικασία συζητήσεων, workshops και διαδικτυακών ανταλλαγών γεννήθηκε το Creathon “Overtourism: European Problem – Local Perspectives. A Comparative Problem-Solving Creathon about Inclusivity”, το πρώτο student-led project που οργανώθηκε από το CIVIS Student Council. Για ‘μένα δεν ήταν απλώς μία ακόμη πρωτοβουλία, αλλά ήταν η κορύφωση μηνών δουλειάς, αναστοχασμού και εμπιστοσύνης που χτίστηκε ανάμεσα σε φοιτητές από όλη την Ευρώπη. Αυτό που ξεκίνησε ως μια ιδέα στη Γλασκώβη και ωρίμασε περαιτέρω στη Λωζάνη, πήρε τελικά σάρκα και οστά στη Ρώμη ως ένα απτό project με πραγματικά αποτελέσματα.

 

 

Κατά τη διάρκεια του Creathon, προσκαλέσαμε φοιτητές από διαφορετικά πανεπιστήμια του CIVIS να αντιμετωπίσουν μία από τις πιο πιεστικές κοινωνικές και πολιτισμικές προκλήσεις της Ευρώπης: τις συνέπειες του μαζικού τουρισμού στις τοπικές κοινότητες. Η δομή του ήταν εντατική, δημιουργική και βαθιά συνεργατική. Σε δύο ημέρες, οι συμμετέχοντες εργάστηκαν σε μικτές διεθνείς ομάδες, ανταλλάσσοντας όχι μόνο ακαδημαϊκές γνώσεις, αλλά και προσωπικές εμπειρίες από τις ίδιες τους τις πόλεις. Μαζί χαρτογράφησαν τις αρνητικές επιπτώσεις του υπερτουρισμού, από την περιβαλλοντική υποβάθμιση και την πίεση στη στέγαση, μέχρι την πολιτιστική απώλεια και τις κοινωνικές ανισότητες και στη συνέχεια μετέτρεψαν αυτές τις ανησυχίες σε εφαρμόσιμες προτάσεις.

 

 

Τα αποτελέσματα συγκεντρώθηκαν σε ένα Book of Solutions, μια έκδοση που αποτύπωσε τόσο τις καινοτόμες ιδέες των φοιτητών, όσο και το πνεύμα της συνδημιουργίας που χαρακτήρισε ολόκληρο το project. Το Creathon δεν ήταν απλώς ένας διαγωνισμός ή ένα workshop, αλλά ήταν ένας χώρος πολιτικής φαντασίας, όπου οι νέοι φοιτητές απέδειξαν ότι δεν είναι μόνο ικανοί να θέτουν κρίσιμα ερωτήματα, αλλά και να σχεδιάζουν ρεαλιστικές και καινοτόμες λύσεις που μπορούν να εμπνεύσουν τόσο τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, όσο και τις τοπικές κοινότητες.

 

Προσωπικά, το να παρακολουθώ τους συμμετέχοντες να ανταλλάσσουν ιδέες με πάθος, να αμφισβητούν ο ένας τον άλλον με σεβασμό και τελικά να παρουσιάζουν τις προσεκτικά επεξεργασμένες λύσεις τους, υπήρξε μία από τις πιο ανταποδοτικές εμπειρίες ολόκληρου του ταξιδιού μου στο CIVIS. Ήταν σα να έβλεπα την ίδια την αποστολή του CIVIS να ζωντανεύει μπροστά μου: φοιτητές να ηγούνται, να συνεργάζονται και να οραματίζονται ένα πιο συμπεριληπτικό ευρωπαϊκό μέλλον. Η υπερηφάνεια, η χαρά και η αίσθηση ολοκλήρωσης που κουβάλησα μαζί μου από τη Ρώμη εκείνη την ημέρα είναι κάτι που δύσκολα αποτυπώνεται με λέξεις, αλλά παραμένει μια υπενθύμιση του τι μπορούμε να πετύχουμε όταν στους φοιτητές δίνονται τόσο ο χώρος, όσο και η εμπιστοσύνη να ηγηθούν.

Παράλληλα με αυτές τις σημαντικές στιγμές, καθοριστική θέση στο ταξίδι μου στο CIVIS είχαν και τα Blended Intensive Programs (BIP’s), τα οποία αποτέλεσαν μερικές από τις πιο διαμορφωτικές εμπειρίες μου. Κάθε BIP πρόσφερε έναν μοναδικό συνδυασμό διδασκαλίας και μάθησης, ενώνοντας την online προετοιμασία με εντατικά θερινά σχολεία, που μας ώθησαν να σκεφτούμε πέρα από τα όρια των επιστημονικών μας πεδίων και πολιτισμικών μας πλαισίων.

Στο Τύμπινγκεν (2022) συμμετείχα στο BIP “Going Public: Social Sciences and Humanities in the 21st Century in Europe”. Εκεί παρουσίασα την εργασία μου “Plastics in the water: When a natural disaster creates a bigger environmental problem”. Ήταν η πρώτη μου ευκαιρία να φέρω τις λαογραφικές οπτικές σε διάλογο με καίρια περιβαλλοντικά ζητήματα, μια πρώιμη στιγμή εύρεσης της φωνής μου μέσα στη Συμμαχία, καθώς βρισκόμουν τότε στα πρώτα βήματα της διδακτορικής μου διατριβής.

Ένα χρόνο αργότερα, στο Σιμπίου (2023), συμμετείχα στο BIP “Going Public: Challenges of Contemporary Anthropology and Folklore”, που πραγματοποιήθηκε στον υπαίθριο χώρο του Μουσείου “Astra”. Συμμετείχα ενεργά στο πρόγραμμα, παρουσιάζοντας την εργασία μου “Superstitions and beliefs through humor due to a natural disaster: A paradigm from Twitter after an earthquake”. Το να μιλώ σε αυτό το περιβάλλον, περιτριγυρισμένη από ζωντανά εκθέματα λαϊκού πολιτισμού, ήταν μια ισχυρή υπενθύμιση του πώς η παράδοση και η σύγχρονη ψηφιακή κουλτούρα τέμνονται σε περιόδους κρίσης.

Στο Τύμπινγκεν (2024) ξανά, συμμετείχα στο BIP “Social Sciences Going Public – Research and Practice with, in and for Society”. Αυτή τη φορά, η συμβολή μου μεγάλωσε, τόσο ως φοιτήτρια, όσο και ως βοηθός στο πρόγραμμα. Παρουσίασα την εργασία μου “Wildfires and installation of wind turbines in the mountains of Greece: Conspiracy theory or reality?”. Το πρόγραμμα αυτό με προκάλεσε να μεταφράσω σύνθετες εθνογραφικές οπτικές σε συζητήσεις που είχαν σημασία τόσο για τους ακαδημαϊκούς, όσο και για τις τοπικές κοινότητες.

 

 

Φτάνοντας στο 2025, στο Βουκουρέστι, συμμετείχα αρχικά στο BIP “Social Sciences Going Public – Research and Practice with, in and for Society”. Εκεί παρουσίασα την εργασία μου “Ghosts, Glitches and Gods: Pokémon franchise creepypasta and icebergs on YouTube”. Πέρα από τη δική μου παρουσίαση, καθοδήγησα φοιτητές και τους συνόδευσα σε επιτόπια έρευνα στο πάρκο Cișmigiu, βοηθώντας τους να συνδέσουν τις θεωρητικές συζητήσεις με την άμεση εμπειρία της επιτόπιας έρευνας.

 

Λίγο αργότερα, συμμετείχα στο BIP “Communicating Social Science and Humanities – Mastering methodological challenges and learning how to publish and disseminate findings early on”, όπου καθοδήγησα ένα πρακτικό workshop για τη δημιουργία ακαδημαϊκών posters με το Canva. Αυτές οι εμπειρίες δεν μου έδωσαν μόνο τη δυνατότητα να συνδυάσω τη διδακτορική μου έρευνα με πρακτική εκπαίδευση, αλλά μου χάρισαν και την ευκαιρία να στηρίξω συναδέλφους φοιτητές στην αποτελεσματική επικοινωνία της δικής τους δουλειάς.

 

 

Σε όλα αυτά τα BIPs, από το Τύμπινγκεν στο Σιμπίου και ξανά στο Τύμπινγκεν, μέχρι το Βουκουρέστι, αυτό που μου έμεινε περισσότερο δεν ήταν μόνο οι διαλέξεις και τα workshops, αλλά οι άνθρωποι. Δημιούργησα φιλίες που ξεπέρασαν σύνορα και επιστημονικά πεδία και γνώρισα ακαδημαϊκούς των οποίων οι συμβουλές και η καθοδήγηση διαμόρφωσαν την πορεία μου. Οι βραδινές συζητήσεις γύρω από το τραπέζι, οι κοινές αγωνίες για τις παρουσιάσεις και οι στιγμές γέλιου ανάμεσα σε έντονες συνεδρίες μετέτρεψαν τους συναδέλφους σε φίλους. Αυτές οι συνδέσεις παραμένουν ένα από τα πιο πολύτιμα αποτελέσματα του ταξιδιού μου μέσα στο CIVIS.

 

Μαθήματα που έμαθα: Η τέχνη της ακρόασης

Αν έπρεπε να συμπυκνώσω όλες αυτές τις εμπειρίες σε ένα μάθημα, θα ήταν το εξής: η ηγεσία είναι ακρόαση. Στο CIVIS ανακάλυψα ότι η εκπροσώπηση δεν έχει να κάνει με το να μιλάς πιο δυνατά, αλλά με το να δημιουργείς χώρο, ώστε να ακουστούν οι άλλοι. Έμαθα να ακούω φοιτητές με διαφορετικές προτεραιότητες από τις δικές μου, καθηγητές των οποίων οι οπτικές με αμφισβητούσαν, υπεύθυνους χάραξης πολιτικής των οποίων η γλώσσα μού ήταν ξένη. Η ακρόαση με μεταμόρφωσε. Μου επέτρεψε να χτίσω εμπιστοσύνη, να μεσολαβώ και να βρίσκω τα νήματα που μπορούσαν να μας συνδέσουν ξανά μαζί.

 

Έμαθα επίσης την ανθεκτικότητα. Οι συνεδριάσεις συχνά εκτείνονταν σε διαφορετικές ζώνες ώρας, τα projects απαιτούσαν ατελείωτες ώρες προετοιμασίας και η ισορροπία ανάμεσα στο CIVIS και τη διδακτορική μου έρευνα μόνο εύκολη δεν ήταν. Κι όμως, ήταν ακριβώς σε εκείνες τις στιγμές εξάντλησης που συνειδητοποίησα πόσο πολύ σήμαινε αυτό το ταξίδι. Δεν είχε να κάνει με την τελειότητα. Είχε να κάνει με την επιμονή.

 

 

Καλές πρακτικές και καινοτομίες: Η ομαδική δημιουργία ως καθοδηγητική αρχή

Το CIVIS μού έμαθε ότι η καινοτομία δεν έρχεται πάντα με τη μορφή της τεχνολογίας. Συχνά, πηγάζει από την απλή, αλλά ριζοσπαστική πράξη της ομαδικής δημιουργίας. Είτε σχεδιάζαμε πλαίσια για τα student-led projects, είτε συντονίζαμε άλλες πρωτοβουλίες, δουλεύαμε σε ομάδες όπου η ιεραρχία διαλυόταν. Καθηγητές, διοικητικοί και φοιτητές γίνονταν συνεργάτες. Μάθαμε να σχεδιάζουμε, όχι για τους φοιτητές, αλλά μαζί με τους φοιτητές.

 

 

Αυτό το πνεύμα της συνδημιουργίας απλώθηκε και στην ακαδημαϊκή πράξη. Στη σειρά PolyCIVIS Webinar Series “Polycrisis Talks” (Απρίλιος 2025), παρουσίασα την εισήγησή μου “Trembling stories, weaving resilience: Folklore Studies and narratives in Natural Disaster discourse”. Εκεί διερεύνησα πώς η συλλογική αφήγηση μετά από καταστροφές μπορεί να συμβάλει στην αναδόμηση της ανθεκτικότητας στις κοινότητες. Λίγο αργότερα, στο PolyCIVIS Newsletter (Ιούνιος 2025), συνέχισα με το άρθρο μου “Trembling stories, healing communities: the therapeutic power of narratives in natural disaster contexts”. Μέσα από αυτές τις πρωτοβουλίες, σε συνεργασία με συναδέλφους από όλη την Ευρώπη, συνειδητοποίησα πώς η διεπιστημονικότητα και η συμπερίληψη δεν παράγουν μόνο ακαδημαϊκή γνώση, αλλά και νέους τρόπους φροντίδας για τις κοινότητές μας.

 

 

Πόροι και αποτελέσματα: Περισσότερα από ένα βιογραφικό

Τι κέρδισα πραγματικά από αυτό το ταξίδι; Φυσικά, εμπλούτισε το βιογραφικό μου και άνοιξε επαγγελματικές πόρτες, αλλά οι πιο πολύτιμοι πόροι δεν ήταν ποτέ εκείνοι που μπορείς να μετρήσεις ή να καταγράψεις σε μια γραμμή. Ήταν τα δίκτυα εμπιστοσύνης που δημιούργησα, φίλοι και συνάδελφοι από κάθε πανεπιστήμιο του CIVIS, των οποίων τις φωνές εξακολουθώ να ακούω κάθε φορά που αντιμετωπίζω νέες προκλήσεις. Ήταν οι ακαδημαϊκές ευκαιρίες να μοιραστώ την έρευνά μου σε διεθνή περιβάλλοντα, βοηθώντας το έργο μου στη Λαογραφία μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των ευρωπαϊκών ζητημάτων. Πάνω απ’ όλα όμως, ήταν οι στιγμές αυτοπεποίθησης που γεννήθηκαν όταν στάθηκα μπροστά σε Ευρωπαίους Επιτρόπους ή πρυτάνεις πανεπιστημίων και ένιωσα, βαθιά μέσα μου, ότι οι φοιτητικές φωνές ανήκουν σε εκείνο το τραπέζι. Αυτά τα κέρδη δεν μπορούν να μετρηθούν ούτε να ποσοτικοποιηθούν. Ζουν μέσα σε μια βαθιά αίσθηση του «ανήκειν», που με πλημμυρίζει κάθε φορά που ακούω τη λέξη “CIVIS”.

 

Προκλήσεις: Διασχίζοντας τις δυσκολίες, ανακαλύπτοντας το δώρο

Κανένα ταξίδι δεν είναι χωρίς εμπόδια. Για εμένα, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν η ισορροπία. Το να ισορροπώ ανάμεσα στις μεγάλες ευθύνες του ρόλου μου ως Προέδρου του Student Council και στις εξίσου απαιτητικές υποχρεώσεις της διδακτορικής μου έρευνας δεν ήταν πάντα βιώσιμο. Υπήρχαν μέρες που ένιωθα διχασμένη ή υπερβολικά πιεσμένη ανάμεσα σε δεσμεύσεις.

Μια άλλη πρόκληση ήταν η διαχείριση της διαφορετικότητας. Το CIVIS είναι πλούσιο, επειδή είναι ποικιλόμορφο και πολυπολιτισμικό, αλλά αυτές οι συνθήκες φέρνουν μαζί τους και τριβές. Οι θεσμικές κουλτούρες διέφεραν, οι προσδοκίες κάποιες φορές συγκρούονταν και ο συμβιβασμός δεν ήταν πάντα εύκολος. Κι όμως, αυτές οι δυσκολίες αποδείχθηκαν οι πιο πολύτιμοι δάσκαλοι. Μου έδειξαν ότι η αληθινή συνεργασία δεν είναι η απουσία σύγκρουσης, αλλά η τέχνη να μεταμορφώνεις τη σύγκρουση σε ανάπτυξη.

 

Αναστοχασμός: Ένα μωσαϊκό από στιγμές

Τώρα, κοιτάζοντας πίσω στο ταξίδι μου μέσα στο CIVIS, αυτό που βλέπω δεν είναι μια λίστα επιτευγμάτων, αλλά ένα μωσαϊκό από στιγμές. Την ανυπομονησία και το άγχος της πρώτης μου συνεδρίασης στο Student Council. Την περηφάνεια βλέποντας φοιτητές που είχα καθοδηγήσει να προοδεύουν στα BIP’s. Τις μακρές συζητήσεις πάνω σε σχέδια πολιτικών που κατέληγαν σε γέλια στις οθόνες του Zoom και τη γαλήνια χαρά να ξέρω πως, ακόμη κι όταν όλα έμοιαζαν δύσκολα, ήμουν κομμάτι σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμένα.

Πάνω απ’ όλα, το CIVIS υπήρξε ένα ταξίδι διαμόρφωσης. Διαμόρφωσης σε ηγέτη που ακούει, σε ερευνήτρια που μοιράζεται, σε πολίτη που νοιάζεται. Αν και η επίσημη θητεία μου ως Πρόεδρος ολοκληρώθηκε, τα μαθήματα, οι φιλίες και το όραμα αυτής της Συμμαχίας θα με συνοδεύουν πάντα.

Το CIVIS μού έμαθε ότι η Ευρώπη δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα. Είναι μια βιωμένη πραγματικότητα, φτιαγμένη από φοιτητές που διασχίζουν σύνορα, μοιράζονται ιστορίες και οραματίζονται μαζί το μέλλον και αυτό, ίσως, είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα απ’ όλα!